Szczegóły

Joanna Moskwa

Kategoria: kącik psychologa/pedagoga

Opublikowano: 24 wrzesień 2025

Odsłony: 3230

Słowo „emocje” w rozmowie z dzieckiem może brzmieć abstrakcyjnie. Dla dorosłych to pojęcie znane, nazwane, wielokrotnie przeżyte i – przynajmniej teoretycznie – oswojone. Ale dla dziecka emocje to wciąż coś nowego. Coś, co potrafi przyjść nagle, ogarnąć całe ciało i myśli, a potem zniknąć, zostawiając po sobie pustkę albo złość, której nikt nie rozumie. I właśnie dlatego tak ważne jest, by wiedzieć, jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach – nie tylko wtedy, gdy pojawia się problem, ale przede wszystkim na co dzień, jako naturalna część relacji. Zdolność rozpoznawania, nazywania i wyrażania emocji to jeden z kluczowych elementów zdrowia psychicznego dziecka. Dzieci, które uczą się rozumieć własne uczucia, łatwiej radzą sobie w relacjach, lepiej znoszą porażki i szybciej wracają do równowagi. Ale ta umiejętność nie bierze się znikąd. Rodzi się w relacji z dorosłym, który nie ocenia, nie poprawia, nie ignoruje, ale nazywa, słucha i towarzyszy.

Emocje dziecka – co kryje się za słowem „trudne”?

Kiedy dziecko wpada w histerię, złości się bez wyraźnego powodu, płacze z pozoru „bez sensu” albo zamyka się w sobie, często słyszymy określenie: „ma trudne emocje”. Tymczasem emocje same w sobie nie są ani dobre, ani złe. One po prostu są. To, co sprawia trudność, to sposób ich wyrażania – i to zarówno dla dziecka, jak i dla dorosłego, który próbuje się z tym zmierzyć. Dzieci nie mają jeszcze narzędzi, by radzić sobie z intensywnością emocji. Czasem krzyczą nie dlatego, że chcą nam zrobić na złość, ale dlatego, że nie umieją powiedzieć „jestem rozczarowany”, „boję się”, „czuję się nieważny”. Za każdym wybuchem stoi emocja, która szuka ujścia. Jeśli chcemy wiedzieć, jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach, musimy najpierw przestać je oceniać, a zacząć je rozpoznawać.

Dlaczego dzieci nie uczą się emocji same?

Wbrew pozorom, rozumienie emocji to nie naturalna umiejętność, która rozwija się samoistnie. Dzieci uczą się emocji tak samo, jak uczą się mówić, rysować czy jeździć na rowerze – poprzez obserwację, naśladowanie i doświadczenie. Jeśli dorosły nie mówi o emocjach, nie nazywa ich, nie reaguje na nie z empatią – dziecko nie nauczy się, jak je rozpoznawać i wyrażać. Często rodzice myślą, że dziecko „przesadza” albo „robi sceny”. Tymczasem emocja, której nie da się wyrazić słowem, znajduje ujście w ciele – w krzyku, płaczu, milczeniu. I to wcale nie znaczy, że dziecko chce manipulować. Ono po prostu  próbuje poradzić sobie z czymś, co je przerasta. W tym sensie rozmowa o emocjach jest jak mapa – pozwala dziecku zobaczyć, gdzie jest i jak się tam znalazło.

Jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach – krok pierwszy: słuchanie bez poprawiania

Najczęstszym błędem dorosłych w rozmowach o emocjach jest chęć natychmiastowego „naprawiania” sytuacji. Dziecko mówi: „Jestem smutny”, a my odpowiadamy: „Nie bądź, przecież wszystko jest dobrze”. Taka reakcja, choć pozornie wspierająca, daje dziecku komunikat: „Twoje emocje są niepotrzebne”. Jeśli naprawdę chcemy wiedzieć, jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach, musimy nauczyć się słuchać bez poprawiania i bez oceniania. Zamiast: „Nie przesadzaj”, warto powiedzieć: „Widzę, że jest ci trudno. Chcesz mi opowiedzieć, co się stało?”. Dzieci nie potrzebują gotowych rozwiązań. Potrzebują przestrzeni, by móc powiedzieć, co czują, i wiedzieć, że to, co czują – ma znaczenie. Dla wielu z nich już sama możliwość wypowiedzenia emocji jest pierwszym krokiem do odzyskania równowagi.

Jak uczyć dziecko nazywania emocji – codzienne sytuacje jako przestrzeń do nauki

Rozpoznawanie i nazywanie emocji to proces, który zaczyna się bardzo wcześnie – ale tylko wtedy, gdy dziecko ma do tego wzór. Dziecko nie nauczy się rozpoznawać smutku, lęku czy frustracji, jeśli nie zobaczy, że dorosły te emocje nie tylko nazywa, ale też nazywa je bez wstydu. Jeśli więc chcemy wiedzieć, jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach, musimy najpierw nauczyć się rozmawiać o własnych. Można zacząć od prostych komentarzy w codziennym życiu. Gdy dziecko rozbije zabawkę, nie warto od razu mówić: „Nic się nie stało”. Lepiej powiedzieć: „Widzę, że jesteś zły, bo twoja ulubiona zabawka się zepsuła. To naprawdę może być frustrujące.” Taka reakcja nie tylko uspokaja dziecko – ona uczy je języka emocji. Dziecko zaczyna łączyć uczucia z nazwami i sytuacjami. To właśnie dzięki takim rozmowom buduje się jego wewnętrzny słownik emocjonalny. Podobnie działa wspólne czytanie książek i rozmawianie o bohaterach. Można zapytać: „Jak myślisz, co on teraz czuje?” albo „A co byś powiedział, gdybyś był na jego miejscu?” – to świetny sposób na oswajanie emocji poprzez cudze doświadczenia. Dla dziecka taka forma rozmowy jest często bezpieczniejsza niż mówienie o sobie.

Co zrobić, gdy dziecko nie chce mówić o tym, co czuje?

Nie każde dziecko od razu potrafi mówić o swoich emocjach. Niektóre dzieci zamykają się w sobie, inne odrzucają pytania dorosłych, jeszcze inne reagują złością lub wycofaniem. To nie znaczy, że nie czują – to znaczy, że nie potrafią jeszcze ufać, że ich emocje zostaną przyjęte. W takich sytuacjach warto dać dziecku czas i przestrzeń. Zamiast nalegać: „Powiedz mi, co czujesz!”, lepiej po prostu być obok. Czasem wystarczy powiedzieć: „Widzę, że coś cię martwi. Jeśli będziesz chciał porozmawiać, jestem tutaj.” Taka postawa – cierpliwa, nieinwazyjna – pokazuje dziecku, że nie musi mówić od razu, ale może to zrobić, kiedy będzie gotowe. Dzieci często „mówią” emocjami przez ciało i zachowanie. Jeśli nie chcą mówić, warto je obserwować. Częste bóle brzucha, problemy ze snem, wybuchy złości, nagłe zmiany nastroju – to wszystko mogą być emocjonalne sygnały, na które warto odpowiedzieć empatią, a nie dyscypliną.

Co robić, gdy emocje dziecka przerastają dorosłego?

Każdy rodzic zna te momenty – dziecko krzyczy, płacze, rzuca się na podłogę, a my czujemy w sobie bezradność, złość, frustrację. To normalne. Nikt nie jest odporny na intensywność dziecięcych emocji. Ale jeśli chcemy wiedzieć, jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach, musimy też wiedzieć, jak regulować swoje własne. Dorosły, który krzyczy: „Uspokój się natychmiast!”, uczy dziecko, że emocje są groźne i trzeba je tłumić. Dorosły, który sam potrafi powiedzieć: „Jestem teraz bardzo zdenerwowany, muszę chwilę ochłonąć, żeby z tobą porozmawiać spokojnie” – daje dziecku model radzenia sobie z emocjami, a nie tylko instrukcję. Warto też pamiętać, że dzieci nie potrzebują dorosłych idealnych. Potrzebują dorosłych autentycznych, którzy potrafią przeprosić, przyznać się do błędu, wrócić do rozmowy po burzy emocjonalnej. To właśnie te momenty uczą dziecko, że emocje nie niszczą relacji – tylko je pogłębiają, jeśli są dobrze przeżyte.

Jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach każdego dnia

Rozmowa o emocjach nie musi wyglądać jak wykład psychologiczny. Nie wymaga specjalnej okazji ani „problemu do rozwiązania”. Wręcz przeciwnie – najlepiej działa wtedy, gdy wpisuje się naturalnie w codzienne życie. Spacer, wspólne śniadanie, wieczorne czytanie książki – to wszystko może być tłem do zwykłych, spokojnych rozmów o tym, co dziecko czuje, co myśli, co przeżywa. Dzieci bardzo często pokazują swoje emocje nie wprost – przez rysunek, zabawę, opowieść. Czasem jedno zdanie wypowiedziane mimochodem może być zaproszeniem do rozmowy: „Nie lubię jutra”, „Pani w szkole mnie zignorowała”, „Nikt nie chciał się ze mną bawić”. Dla dorosłego to może być drobiazg. Dla dziecka – świat. W takich momentach nie pytajmy: „Dlaczego się tak czujesz?”, ale powiedzmy: „Opowiedz mi więcej”, „To musiało być przykre”, „Dziękuję, że mi to mówisz”.To właśnie w tych drobnych rozmowach kształtuje się przekonanie dziecka, że jego emocje mają wartość. Że jest słuchane. Że nie musi być grzeczne i spokojne, by zasługiwać na uwagę.

Mów o sobie – dzieci uczą się przez przykład

Jeśli chcesz, żeby dziecko mówiło o emocjach, mów o swoich. Nie chodzi o zalewanie dziecka problemami dorosłego, ale o pokazywanie, że emocje są czymś ludzkim i naturalnym. Możesz powiedzieć: „Dziś jestem zmęczony i trochę rozdrażniony, ale to nie twoja wina. Potrzebuję chwili ciszy, a potem chętnie z tobą porozmawiam”. To buduje w dziecku zrozumienie, że emocje nie są czymś, czego trzeba się wstydzić – tylko czymś, o czym można i warto mówić. Dzieci, które dorastają w domach, gdzie emocje są nazywane i traktowane poważnie, rozwijają większą odporność psychiczną. Nie dlatego, że ich życie jest wolne od trudnych doświadczeń, ale dlatego, że mają narzędzia, by sobie z nimi poradzić.

Emocje jako język relacji

Gdy zastanawiamy się, jak rozmawiać z dzieckiem o emocjach, warto pamiętać, że nie chodzi tylko o samopoczucie. Chodzi o język relacji, który pozwala tworzyć więź opartą na autentyczności. Dziecko, które potrafi powiedzieć: „Jestem zły, bo mnie zawiodłeś”, daje sygnał, że ufa – że relacja jest na tyle silna, by unieść trudną prawdę. Nie chodzi o to, by unikać konfliktów, ale by nauczyć się rozmawiać także wtedy, gdy boli. To właśnie rozmowa o emocjach pomaga dziecku nie tylko lepiej rozumieć siebie, ale też lepiej funkcjonować w relacjach – z rodzeństwem, przyjaciółmi, nauczycielami.

Kiedy rozmowa nie wystarcza – gdzie szukać wsparcia?

Nie zawsze rozmowa z dzieckiem o emocjach wystarczy. Są sytuacje, w których emocje są zbyt silne, zbyt długo tłumione lub zbyt trudne, by dziecko mogło sobie z nimi poradzić samodzielnie – nawet z pomocą rodzica. Wtedy warto sięgnąć po wsparcie z zewnątrz. Pomoc psychologa dziecięcego to nie porażka rodzicielska. To odważny krok w stronę świadomego wspierania rozwoju dziecka. Psycholog pomoże nie tylko dziecku, ale również rodzicom – w zrozumieniu, co się dzieje, jakie mechanizmy są aktywne i jak budować relację opartą na emocjonalnym bezpieczeństwie.

 

 

 

Szczegóły

Agnieszka Soja

Kategoria: kącik psychologa/pedagoga

Opublikowano: 19 grudzień 2024

Odsłony: 26049